Οι θαμώνες του καφενείου μας γνωρίζουν την Κική Δημουλά

Το cafe art με πολύ σεβασμό και ευαισθησία ανοίγει σήμερα τις πόρτες του σε μια ποιήτρια ίσως την πιο σημαντική σύγχρονη ποιήτρια της χώρας μας, που αποδίδει τόσο καίρια με το πλούσιο ποιητικό της λόγο το στίγμα του σημερινού κόσμου μας.

Ένα σύντομο βιογραφικό

Μία από τις σημαντικότερες μορφές της σύγχρονης Ελληνικής Ποίησης. Γεννήθηκε το 1931 και εργάστηκε ως τραπεζικός υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος.
για περίπου 25 χρόνια. Τα πρώτα της βήματα στην Ποίηση τα έκανε το 1952 με την ποιητική συλλογή με τίτλο ΠΟΙΗΜΑΤΑ για να εκδώσει στη συνέχεια άλλες 8 συλλογές. Με την πάροδο του χρόνου η Κίκη Δημουλά διαμόρφωσε το δικό της προσωπικό στυλ και καθιερώθηκε εξαιτίας της γνησιότητας, της δύναμης και του πλούτου του λόγου της, ως μία από τις αγαπημένες ποιήτριες των Ελλήνων.Θέματα που κυριαρχούν στα ποιήματά της είναι η απουσία, η μοναξιά και ο χρόνος. Η γλώσσα της χαρακτηρίζεται από προσωποποιήσεις αφηρημένων ιδεών σε ρευστά περιγράμματα.Η Κική Δημουλά είναι ελληνίδα ποιήτρια, τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα της Ποίησης. Παντρεύτηκε τον ποιητή Άθω Δημουλά, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά.

Κική Δημουλά: Γράψε Λάθος

Δεν φτάνει που ήσουν ερχομός θερμοκηπίων

ενόχλησες και την ορθογραφία μου.

Κατ' επανάληψη λες, μ' έπιασες να γράφω
συνδιαζω αντί για συνδυάζω που σημαίνει
συν-δύο, βάζω το ένα δίπλα στο άλλο
τα δυό μαζί ενώνω-το ζω το αφήνουμε απ' έξω
για μετά, αν πετύχει ο συνδυασμός.

Δεν είναι λάθος φίλε μου.
Είναι μια πρόωρη ανάπτυξη αδυναμίας.
Δείξε μου εσύ ένα ύψιλον
που να κατάφερε ποτέ σωστά να μας ενώσει.
Συνδυασμοί πολλοί αλλά πόσοι γνώρισαν
τη ρηματική του ζω απεραντοσύνη.

Απ' τη σκοπιά του καθενός η ορθογραφία.
Πάρε παράδειγμα
τι κινητά που γράφεται το ψέμα.
Οταν εσύ το εξακοντίζεις προς τον άλλον
σωστά το γράφεις μέσα σου, θαρραλέα.
Ομως όταν εσύ το δέχεσαι κατάστηθα
τότε το γράφεις ψαίμα.
Ρωτάς από πού και ως πού
γράφω τη συμπόνοια με όμικρον γιώτα.

Ποιος ξέρει θα με παρέσυρε η άπνοια
ο ανοίκειος το ποίημα η οίηση
το κοιμητήριο η οικουμένη το οικτρόν
και η αοιδός επιθυμία
απ' την αρχή να ξαναγραφόταν ο κόσμος.

Εξάλλου σου θυμίζω η συμπόνοια
πρωτογράφτηκε λάθος από το Θεό.

Ποιητικές Συλλογές της Κικής Δημουλά

Ποιήματα 1952

Έρεβος 1956

Ερήμην 1958

Το λίγο του κόσμου 1971

Το τελευταίο σώμα 1981

Χαίρε ποτέ 1988

Η εφηβεία της λήθης 1994

Ενός λεπτού μαζί 1998

Ήχος απομακρύσεων 2001

Κική Δημουλά.

Συντέντευξη στην Ελευθεροτυπία 16/03/2002 (μη τοπικός σύνδεσμος)

Διαβάστε ποιήματα της Κικής Δημουλά κάνοντας κλικ στον τίτλο

1.	Άφησα να μην ξέρω
	(από Tο λίγο του κόσμου, Στιγμή 1994)
2.	Δεν βαριέσαι
	(από Tο λίγο του κόσμου, Στιγμή 1994)
3.	Kλέφτες στη σκέψη
	(από το Eνός λεπτού μαζί, Ίκαρος 1998)
4.	Κονιάκ μηδέν αστέρων |
	(από τα Ποιήματα, Ίκαρος 1998)
5.	Μία μετέωρη κυρία |
	(από τα Ποιήματα, Ίκαρος 1998)
6.	Mονόκλινο σύμπτωμα
	(από το H εφηβεία της λήθης, Στιγμή 1994)
7.	Ο πληθυντικός αριθμός |
	(από τα Ποιήματα, Ίκαρος 1998)
8.	Oι λυπημένες φράσεις
	(από Tο λίγο του κόσμου, Στιγμή 1994)
9.	Σαν να διάλεξες
	(από το H εφηβεία της λήθης, Στιγμή 1994)
10.	Συγκοινωνούντα φαινόμενα
	(από το Ήχος απομακρύνσεων, Ίκαρος 2001)
11.	Tα αγνοούμενα
	(από το Ήχος απομακρύνσεων, Ίκαρος 2001)
12.	Tο άλλοθι
	(από το Eνός λεπτού μαζί, Ίκαρος 1998)
13.	Tο σπάνιο δώρο
	(από το H εφηβεία της λήθης, Στιγμή 1994)
14.	Tου Λαζάρου
	(από το Eνός λεπτού μαζί, Ίκαρος 1998)
15.	Ωδή σε μια επιτραπέζια λάμπα
	(από Tο λίγο του κόσμου, Στιγμή 1994)

Ακούστε την Κική Δημουλά να απαγγέλλει ποιήματά της , κάνοντας κλικ στο βίντεο

Γράφει ο Νίκος Δήμου για την Κική Δημουλά

"Γνώρισα την Κική Δημουλά στα τέλη της δεκαετίας του 70. Δειλά μου χάρισε την συλλογή της «Το λίγο του κόσμου». Την διάβασα και έμεινα έκθαμβος. Λίγο καιρό μετά, σε μία ραδιοφωνική συζήτηση, είπα μία φράση: «είναι η μεγαλύτερη Ελληνίδα ποιήτρια μετά την Σαπφώ». Τότε προκάλεσε κύμα ενόχλησης, ιδιαίτερα ανάμεσα στις ομότεχνές της. Τώρα την βρίσκω στο πρόλογο της Αγγλικής μετάφρασης των ποιημάτων της από τον David Connoly, σαν περίληψη της σημασίας της...."

Ένα ποίημα της για το τέλος

Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.

Κάθομαι εδώ και βρέχομαι.
Βρέχει χωρίς να βρέχει
όπως όταν σκιά
μας επιστρέφει σώμα.

Κάθομαι εδώ και κάθομαι.
Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου
και πιό μακριά
η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.
Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί
κάθε που μας μετράει το άδειο.

Φυσάει άδειο δωμάτιο.
Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μου
που έχω να σαρώνομαι.

Νέα σου δεν έχω.
Η φωτογραφία σου στάσιμη.
Κοιτάζεις σαν ερχόμενος
χαμογελάς σαν όχι.
Άνθη αποξηραμένα στο πλάι
σου επαναλαμβάνουν ασταμάτητα
το ακράτητο όνομα τους semprevives
semprevives - αιώνιες, αιώνιες
μην τύχεις και ξεχάσεις τι δεν είσαι.