Απαγωγές και εκβιασμοί στην Ελλάδα διαχρονικά

Σε χρονογράφημα στην “Εφημερίδα των Βαλκανίων”με τίτλο “ο Ληστής, που δημοσιεύτηκε στις 27.2.1925, διαβάζουμε : “ Η ληστεία της Κατερίνης επανέφερε επί τάπητος το αιώνιον ελληνικόν ζήτημα, την ληστεία. …Κανένας όμως δεν ανεζήτησε την αλήθειαν, μιαν αλήθειαν, η οποία είναι ελληνική και ιστορική δια την Ελλάδα. Κάθε χώρα έχει και από εν διακριτικόν, και η Ελλάς την ληστείαν. Δεν ημπορεί να υπάρξη Ελλάς δίχως ληστάς.. ..Ο Μπαμπάνης, ο Γιαγκούλας και οι λοιποί βασιλείς των ορέων κρατούν με αυταπάρνησιν την ελληνικήν παράδοσιν….Μελετήσατε επισταμένως την τελευταίαν ληστείαν της Κατερίνης. Πόσον ιπποτικά εφέρθησαν προς τον κ. Στάην και τον κ. Τζαμαλούκαν. Τον πρώτον τον περιποιήθηκαν και του επέδεσαν την πληγήν. Τον δεύτερον τον έθρεψαν κατά την απαγωγήν και με κατσίκι ψητόν ακόμη.…. Οι λησταί δεν δολοφονούν είχε δηλώσει ο Μπαμπάνης. Οι Ελληνες λησταί είναι φιλάνθρωποι είχεν ειπεί ο ίδιος προς τον κ.Τζαμαλούκαν. Με τα χρήματα που παίρνουμε προικίζουμε και παντρεύουμε ορφανά κορίτσια της περιφέρειας.. Ιδού το διακριτικόν της Ελληνικής ληστείας. Εγκλείει μέσα εις τα έργα της μίαν σειράν φιλανθρωπικών και ιπποτικών παραστάσεων.”

Είμαστε εν έτει 2008, διαβάζουμε αυτό το χρονογράφημα και απορούμε πως ήταν δυνατόν να γίνονται τέτοια πράγματα στη χώρα μας πριν 80 περίπου χρόνια. Ανάμεσα σε αυτούς που το διαβάζουν και απορούν υποκριτικά, είναι πιθανόν και ο Δρ «Τάδε» της ιατρικής που πριν λίγο καιρό, όταν συγγενής μου «έπεσε στα νύχια του» γιατί έπρεπε να χειρουργηθεί επειγόντως ο νεαρός γιος του, πριν την εγχείρηση τον κάλεσε στο γραφείο του και αφού του σύστησε και τον αναισθησιολόγο, του είπε ούτε λίγο ούτε πολύ: «άμα θες να πάει καλά η εγχείρηση, πρέπει να δώσεις τόσα σε μένα και άλλα τόσα στον αναισθησιολόγο». Oπως γνωρίζουμε όλοι, ο εκβιασμός κατά «επωνύμων» με σκοπό την απόσπαση χρημάτων είναι κακούργημα. Οχι βέβαια όταν τα θύματα είναι «ανώνυμοι» πολίτες, διότι ο εκβιασμός κατά ανωνύμου δηλαδή κατά κανενός, στη νομική ορολογία δεν είναι εκβιασμός).

Ετος 1925. Ο Μπαμπάνης, είναι ένας βρώμικος και αξύριστος φουστανελοφόρος, χωρίς προσβάσεις και σχέσεις, “βασιλεύς των ορέων” που ζει σε σπηλιά ή σε στάβλο στις «κορυφές των ορέων». Μετά τη ληστεία θα στείλει ένα μέρος των χρημάτων σε κάποιες ορφανές του χωριού για τα προικιά τους και μετά θα καθίσει με τα παλικάρια του γύρω από τη φωτιά θα ψήσουν κανένα κατσίκι και θα το διασκεδάσουν πίνοντας τσίπουρο. Γνωρίζει, πως αν πέσει στα χέρια της δικαιοσύνης, τον περιμένει η κρεμάλα και γι αυτό από τους κατοίκους της περιοχής αποκαλείται «ο Λεβέντης» .

Ετος 2008. Ο γιατρός Δρ «Τάδε» που φιλοδοξεί να γίνει καθηγητής (Professor= ο με όρκο μυημένος λειτουργός), μένει κατά πάσα πιθανότητα στις ”παρυφές των ορέων” Πεντέλης ή Πάρνηθας μετά τη ληστεία θα βγάλει τη «φουστανέλα-ποδιά», θα φορέσει το Armani και το Rolex του, αντί για τα προικιά κάποιας ορφανής θα δώσει ένα μέρος των χρημάτων σε κάποιες από τις συνδρομές χορηγίας π.χ. στο Μέγαρο Μουσικής, γιατί σαν φίλος των «Μουσών» συμβαίνει να είναι μέλος των φίλων μουσικής, ή και σε κάποια άλλη ελίτ-λέσχη, μετά αντί να βγει με τα άλλα παλικάρια του (αναισθησιολόγο, κ.λ.π.) αφού η κοινωνία μας έγινε πιο εξατομικευμένη πλέον, θα προτιμήσει να πάει επίσκεψη σε κανένα γνωστό φίλο του πολιτικό ή καλλιτέχνη, εκτός και αν πάει το βράδυ σε κάποια διάλεξη για “την ΕΕ και το σύγχρονο ελληνικό κράτος” ή με την “γκόμενα” στο κοντσέρτο για πιάνο Νr 23 και 24 του Μότσαρτ με τη συμφωνική ορχήστρα του Βερολίνου. Με τη γυναίκα του, που έχει αριστερές ρίζες, θα πήγαινε «στον τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού» του Ντάριο Φο. Ακόμη κι αν γίνει “κάποια στραβή” και φτάσει η υπόθεση στη δικαιοσύνη, είναι σίγουρος ότι, οι σχέσεις του, η κοινωνική του θέση και η συμπαράσταση της ¨συντεχνίας” των υπόλοιπων “συναδέλφων” θα τον στηρίξουν. Ακόμη και αυτοί, που παρότι δεν είναι Μυημένοι με όρκο πίστης“Omerta” στη “Familia”, δεν θα επιτρέψουν ούτε την μομφή του, διότι είναι ένας «δικός τους». Ακόμη και οι περισσότεροι εκβιαζόμενοι θα συνεχίσουν να τον θαυμάζουν και θα τον προτείνουν σε άλλα υποψήφια θύματα εκβιασμού. Αυτοί είμαστε δυστυχώς. Δεν φταίει κανείς άλλος για την κατάντια μας πέρα από εμάς τους ίδιους. «Λουζόμαστε» αυτά που δημιούργησαν οι προηγούμενοί μας και τα παιδιά μας άρχισαν ήδη από τώρα να οσμίζονται τα σκατά μας και σε λίγο θα τα λουστούν κιόλας. Εδώ ισχύει το.

«'Αμες δε γ' εσόμεθα πολλώ κάρρονες», σε αυτό που ξέρουμε πολύ καλά…..