Γράφει ο ευθύλογος
Πρόκειται για μια από τις μεγάλες μορφές σε παγκόσμιο επίπεδο, όχι μόνο με τα στενά και μίζερα ελληνικά μέτρα.
Η προσωπική αγωνία, το χρέος, η προσταγή "Φτάσε όπου μπορείς" κι ακόμη η πιο Κρητική προσταγή "Φτάσε όπου δεν μπορείς", τον συνόδευαν μόνιμα στην οδυνηρή, μοναχική και για τούτο μοναδική διαδρομή του.
Από τον Ζορμπά μέχρι την Ασκητική εμφανίζεται ανάγλυφα η προσπάθειά του να ξεπεράσει τον άνθρωπο, να γίνει "θεός", ένας θεός που είναι "κοπριά και πνέμα" ένας θεός που πέφτει, σηκώνεται, αγαπάει, ερωτεύεται, μισεί, συγχωρεί, μαστιγώνεται και μαστιγώνει, ένας θεός ταυτόχρονα τόσο κοντά και τόσο μακριά στον άνθρωπο!
Μια λέξη μόνο "αγώνας". Η αντρίκια ψυχή δε σταματάει σε ερωτήσεις του τύπου:
Θα νικήσω; Θα δικαιωθώ;
Η αντρίκια ψυχή είναι μακριά από τέτοια φτήνια!
Για τον Καζαντζάκη η ζωή είναι αγώνας και χρέος.
Ζωή; Τι είναι τούτο; «Ερχόμαστε από μια άβυσσο. Καταλήγουμε σε μια άβυσσο. Το ενδιάμεσο διάστημα καλείται ζωή».
Κανένας επιστημονικός ορισμός, καμιά βιολογία δεν θα αποσαφηνίσει ποτέ τόσο πυκνά και με τέτοια πληρότητα την έννοια της ζωής και όχι μόνο!
Και τα πριν και τα μετά! Χωρίς φόβο αλλά και χωρίς ψεύτικη ελπίδα.
Ο αγώνας και το χρέος του Καζαντζάκη έχουν κάτι από τις Θερμοπύλες του Καβάφη.
Και η ζωή αξίζει ή όχι, ανάλογα με το νόημα που θα της δώσουμε.
Τουλάχιστον προσπάθησε… μην την εξευτελίζεις λέει πάλι ο Καβάφης.
Ναι ο Καζαντζάκης προσπάθησε. Δεν την εξευτέλισε.
Για κάποιους σκότωσε τον άνθρωπο με την ελπίδα να γίνει θεός. Ίσως…
Αλλά ασφαλώς δεν εξευτελίστηκε!
Είστε ευτυχείς που μπορείτε να διαβάζετε τον Καζαντζάκη στο πρωτότυπο είχε πει ένας Σουηδός λάτρης του κάποτε. Πόσοι Έλληνες γνώρισαν αυτή τη γλυκόπικρη ευτυχία; Κι ακόμη πόσοι αντέχουν να πουν όπως Αυτός:
… Σφαλώ τα δυο μελλίγγια μου, το μέγα πατητήρι … και να νοιώσουν το νου να ζυγιάζει και να σταματάει αλλά την καρδιά να γκρεμίζει τα ζύγια να πλαντάει και να τραβάει μπροστά;
«Φτάσε όπου δεν μπορείς» …
Δεν ήταν σχήμα λόγου, ήταν στάση ζωής! Μέχρι τέλους!
Φιλικά
Ευθύλογος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου