Γράφει η ΡόδιΣύμφωνα με τον Ιρλανδό ποιητή και συγγραφέα Οσκαρ Ουάιλντ υπάρχουν δύο είδη καλλιτεχνών , αυτοί , που δίνουν απαντήσεις και αυτοί , που θέτουν ερωτήσεις . Εκείνος , που ρωτάει δεν είναι ο ίδιος με αυτόν που απαντάει ,γι’ αυτό κάποια έργα χρειάζονται καιρό για να γίνουν κατανοητά , διότι συνιστούν απαντήσεις σε ερωτήματα , που δεν έχουν τεθεί ακόμα , και συχνά το ερώτημα φθάνει πολύ μετά την απάντηση.
Ενας τέτοιος καλλιτέχνης - ποιητής είναι ο Κωνσταντίνος Πέτρου Καβάφης , όταν η ποίησή του σμίγοντας με την ιστορία και την φιλοσοφία μας δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα που ποτέ μας δεν του θέσαμε .
Ισως η ιστορική τοποθέτηση του Καβάφη μας βοηθήσει να τον δούμε πιο αντικειμενικά .
Ποιητής με παγκόσμια ακτινοβολία, μια από τις σημαντικότερες μορφές της νεοελληνικής ποίησης, ποιητικό μέγεθος της πρώτης δεκαετίας του 20ου αιώνα μαζί με τον Παλαμά και το Σικελιανό .Ξεπεσμένος γόνος μεγαλοαστών , ζήτησε στην ποίηση το καταφύγιο της μοναξιάς τους .
΄Ενατο και τελευταίο παιδί του Πέτρου Καβάφη από Φαναριώτικο γένος ,με Βυζαντινές ρίζες και της Χαρίκλειας Φωτιάδη.
Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια Αιγύπτου στις 29 του Απρίλη του 1863 και χάρη σε μια εκπληκτική συνέπεια της μοίρας πέθανε την ίδια μέρα , στις 29 του Απρίλη του 1933 .
Η ποίησή του είναι εντελώς πρωτότυπη ,αιρετική θα πουν πολλοί, η πρωτοτυπία της βρίσκεται στην ανάμειξη ετερόκλιτων στοιχείων , άνοιξε τον δρόμο σε νέες αισθητικές δομήσεις , γι’ αυτό θεωρείται ο πρώτος μοντέρνος ποιητής του 20ου αιώνα.
Ο Καβάφης είπε και ξαναείπε ότι το έργο του έλκει την καταγωγή του από την ζωή του ,
Τα ποιήματά του δημιουργούν ερωτηματικά και θέτουν προβλήματα , δημιουργούν μια ατμόσφαιρα γοητευτική, μια ατμόσφαιρα Καβάφη.
Η βιογραφία του χωράει σε λίγες γραμμές , οι στίχοι του μας πληροφορούν περισσότερο για την ύπαρξή του .
Κάθε ποίημά του και μια προσωπική ανάμνηση .
Τα ποιήματά του διακρίνονται σε ιστορικά ή ιστορικοφανή πολιτικά, κατά μία εκδοχή και φιλοσοφικά ή προσωπικά , τα όρια μεταξύ του είναι πολύ δυσδιάκριτα, όπως όμως και αν διαχωρίζονται από τον ίδιο ή τους μελετητές του , είναι κατά κύριο λόγο διδακτικά , ο Καβάφης έκανε ποίηση την ψυχολογική εμπειρία και ιστορική μάθηση .
Φυσικά δε είχε πρόθεση να μας δώσει μαθήματα καλής συμπεριφοράς, άλλο ηθική διδασκαλία, άλλο διδακτική ποίηση . Εκεί προέχει η θεωρία, ο φρονηματισμός , εδώ η δραματική σύλλειψη της ουσίας της ζωής .Πολλοί λόγιοι από τα πανάρχαια χρόνια δοκίμασαν αυτό το είδος ποίησης, αλλά λίγοι, ελάχιστοι κατόρθωσαν να κάνουν την διδαχή τους ποίηση
Ο ιστορικός Καβάφης προσηλώνεται σε μια περίοδο της Αρχαιότητας , στην Ελληνιστική Ανατολή μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου .Οταν κάποτε ρωτήθηκε γιατί τοποθετεί τα πρόσωπά του ειδικά στην Ελληνιστική εποχή απάντησε Η Βυζαντινή εποχή είναι πολύ περιοριστική,ενώ η Ελληνιστική είναι πιο ανήθικος ,πιο ελευθέρα και μες επιτρέπει να κινήσω τα πρόσωπά μου , όπως θέλω.
Ετσι από ποίημα σε ποίημα δημιουργείται το καβαφικό Σύμπαν .
Η Ελλάδα του Ε΄αιώνα είναι, επίσης, περίπου απούσα από το έργο του.
Ο ανθρωπισμός του περνάει από την Αλεξάνδρεια ,την Μικρασία ,το Βυζάντιο, δηλ. από μια πολυσύνθετη σειρά Ελλάδων , στις οποίες υπάρχει μια ζωντανή συνέχεια.
Στην Αλεξάνδρεια και στην Αντιόχεια αναπτύχθηκε ένας ατείχιστος Ελληνικός πολιτισμός, και ο πολυπολισμικός πολιτισμός πήρε το προβάδισμα απέναντι στον φυλετικό.
Εδώ όλα τα ποιήματα του Καβάφη .Κάντε κλικ και διαβάστε τα
1896-1904
![[DOT]](http://cavafis.compupress.gr/rose.gif)
[1897] Τείχη[1897] Ενας γέρος[1897] Τα άλογα του Αχιλλέως[1898] Δέησις[1898] Η κηδεία του Σαρπηδόνος[1899] Κεριά[1899] Το πρώτο σκαλί[1901] Che fece .... il gran rifiuto[1901] Η ψυχές των γερόντων[1901] Διακοπή[1903] Τα παράθυρα[1903] ΘερμοπύλεςΟ Καβάφης υμνεί αυτούς ,που με δική τους θέληση , βάζουν σκοπό της ζωής τους την αντίσταση σε κάθε δυσκολία και μένουν ακλόνητοι στο χρέος -ποτέ από το χρέος μη κινούντες - ,παρόλο που ξέρουν από πριν, ότι θα ηττηθούν και θα υποκύψουν , -πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος κ΄οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε-. Είναι ποίημα σύμβολο σε κάθε δυσκολία . Το εντελώς ιδιαίτερο Καβαφικό χρέος , ένα χρέος χωρίς ελπίδα , να κάνουμε το καθήκον μας κι όταν ακόμα ξέρουμε πως τίποτα δεν θα κερδίσουμε , το καθήκον για το καθήκον.
[1904] Απιστία[1904] Περιμένοντας τους Βαρβάρους[1904] Φωνές[1904] Επιθυμίες![[BAR]](http://cavafis.compupress.gr/dec_big.gif)
1905-1915
[1905] ΤρώεςΙστορικό ή ιστορικοφανές , θα το δούμε. Πάνω στο μυθικό σύμβολο των Τρώων , ο Καβάφης στήνει ένα ποίημα εξομολογητικό, αυγνωστικό της αδιέξοδης μοιρολατρείας του , αποπειράται να μιμηθεί το αρχαίο, αλλά με γλώσσα , κοινή ,αγοραία, χωρίς να μένει απόλυτα πιστός το ύφος και το ήθος της Ιλιάδας . Γιατί ούτε συφοριασμένοι ήταν οι Τρώες ,ούτε αβοήθητοι από τους Θεούς ,και δέκα χρόνια άντεξαν και γενναία παληκάρια σαν τον Εκτορα είχαν, άσχετα από την τελική τους πτώση , όπου πυρηνώνεται το ποίημα ,εστιαζόμενο στην έννοια του πεπρωμένου , της μοίρας , του τέλους , που ποτέ δεν εγκαταλείπει τον πεισιθάνατο ποιητή . Το ριζικό, το γραφτό , καθώς πολύ σωστά το είπε η τότε νέα μας δημοτική γλώσσα , αυτό είναι το θέμα του. Ολη μας η ζωή είναι παρά μία προετοιμασία θανάτου Αξία έχουν οι τέσσερες τελευταίοι στίχοι. -Ομως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω , στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος . Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν’ κ’ αισθήματα. Πικρά για μας ο Πρίαμος και η Εκάβη κλαίνε. Ο ποιητής υπό τον ιστορικό μανδύα κλαίει για την ατολμία του , για την αδυναμία του προς γενναία και τολμηρή ζωή και πράξη . Το ποίημα αυτό έγινε ευρύτερα δεκτό στον Ελλαδικό χώρο , μετά την Μικρασιατική καταστροφή . Τα πολιτικά ποιήματα . Τα πολιτικά του ποιήματα είναι κυρίως ποιήματα πεπρωμένου , εδώ όμως το πεπρωμένο το κατασκευάζει ο ίδιος ο άνθρωπος με τις σκοπιμότητες, τις ανησυχίες και τους υπολογισμούς της πολιτικής , η συγκίνηση έχει θεληματικά παραμερισθεί.
[1906] Ο Βασιλεύς Δημήτριος[1907] Η Συνοδεία του Διονύσου[1908] Μονοτονία[1909] Ούτος Εκείνος[1909] Τα βήματα[1910] Η Πόλις[1910] Η ΣατραπείαΤο ποίημα είναι μάλλον ιστορικοφανές . Σύμφωνα με την μελέτη του Παπανούτσου χρειαζόταν στον ποιητή κάποια ιστορική μορφή, σαν πρόπλασμα , για να στήσει τον συμβολισμό του. Το ιδεωδέστερο ζεύγος είναι ο Θεμιστοκλής με τον Αρταξέρξη, ενώ δεν έλλειψαν οι προτάσεις και για άλλους άστοχους παραλληλισμούς , όπως με τον Αλκιβιάδη και τον Αρταξέρξη τον Β’. Είναι σαφές ωστόσο ότι πίσω από τον ήρωα της σατραπείας , δεν βρίσκεται άλλος από τον ίδιο τον ποιητή, ο οποίος από 26 ετών και πρωτού εξαντλήσει κάθε πιθανότητα βιοπορισμού από κάποια πνευματική δραστηριότητα , έσπευσε να πιάσει μια ασήμαντη θέση του Δημοσίου , στον Οργανισμό των Αρδεύσεων , που διηύθυναν οι Αγγλοι , όλως αταίριαστη προ κάθε πνευματική του κλίση και παρέμεινε καθηλωμένος εκεί , με μηδαμινή εξέλιξη επί (33) χρόνια, ως την σύνταξη . Τον τράβηξε , ως φαίνεται, ένας ταπεινός μισθός , που του επέτρεπε να ζει με αξιοπρέπεια και να ασχολείται παράλληλα με τα πραγματικά του ενδιαφέροντα. Ενώ νοιώθει λοιπόν καμωμένος για τα ωραία και μεγάλα Τι συμφορά , ενώ είσαι καμωμένος για τα ωραία και μεγάλα έργα η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα ενθάρρυνση κι επιτυχία κι επιτυχία να σε αρνείται Κι αφέθηκε λοιπόν και πήγε και πήρε όχι σατραπείες και τέτοια , αλλά μια θέση πληρωτής δουλειάς πλην άλλα ζητούσε η ψυχή του ,το δύσκολα και τα ανεκτήμητα εύγε ,το καλώς έχειν του κατεστημένου πνευματικού κόσμου , δηλ. την καταξίωσή του στην Πολιτεία των ιδεών. και το φρικτή η μέρα που ενδίδεις (η μέρα που αφέθηκες κι ενδίδεις) και φεύγεις οδοιπόρος για Σούσα. Οι στίχοι μας παραπέμπουν στο βασανιστικό σύνδρομο του ποιητή ,στην εσωτερική του διαμάχη, στην εσωτερική του αντίσταση .........στην ενδοτικότητά του . Ο ποιητής αυτοσαρκάζεται , νοιώθει τύψεις , διότι δεν κατόρθωσε να φυλάξει Θερμοπύλες, όπως η Τέχνη ορίζει.
[1911] Μάρτιαι Ειδοί[1911] Τελειωμένα[1911] Τυανεύς Γλύπτης[1911] Απολείπειν ο Θεός ΑντώνιονΟ ιστορικός πυρήνας του ποιήματος το κατατάσσει στα ιστορικά . Στον Αντώνιον του Πλουτάρχου βρίσκεται η πηγή του. Σπάνια η μοίρα χάρισε σε άνθρωπο τόση ισχύ , δόξα κι εξουσία όση στον Ρωμαίο Αντώνιο. Τα δέκα χρόνια της κοινής ζωής του με την Κλεοπάτρα , τα πέρασαν σ΄ένα αδιάκοπο πανηγύρι έρωτα κι εξουσίας , που τόπαιζαν κι οι δυό χωρίς κανένα ενδοιασμό. Το ποίημα αναφέρεται στη εποχή κατά την οποία ο νικημένος Αντώνιος επολιορκείτο από τον Οκτάβιο στην Αλεξάνδρεια και ειδικώτερα στην στιγμή κατά την οποία, που ακόμη και αυτός ο προστάτης του, ο Θεός Διόνυσος , τον εγκαταλείπει. Το ποιητικό υλικό λειτουργεί μέσα από τις παραινέσεις προς τον Αντώνιο, μη ανωφέλετα θρηνήσεις , .. σαν έτοιμος από καιρό , σα θαραλλέος, αποχεραίτα την Αλεξάνδρεια που φεύγει . Ο ποιητής μας διδάσκει ότι πρέπει να αντικρύζουμε τις ατυχίες της ζωής με αξιοπρέπεια , να στέκουμε ευθείς, ακέραιοι και με σιωπηλή εγκαρτέρηση μπροστά στο μοιραίο, με μια ηρωική όψη αταραξίας . Σύμφωνα με τον Παπανούτσο τον Καβάφη απασχολούσε πολύ η ναυμαχία στο Ακτιο το 31 π.χ. , διότι αν νικούσε ο Αντώνιος , το κέντρο του κόσμου θα μετετίθετο από την Ευρώπη στην Αφρική, η Κεοπάτρα είχε πολύ μεγάλη δύναμη.
[1911] Ιωνικόν[1911] Η Δόξα των Πτολεμαίων[1911] ΙθάκηΑπό τους πρώτους στίχους του ο ποιητής κινείται αντίθετα από το Ομηρικό πρότυπο .Καταστρώνει ένα ολόκληρο πρόγραμμα ζωής , που θα γεμίσει το μακρύ ταξίδι . Φοινικικά εμπορεία με άφθονα μυρωδικά, και Αιγυπτιακές πόλεις με σοφούς και σπουδασμένους . Μέσα σε μια τέτοια πανδαισία δεν υπάρχει λόγος να σπεύσει κανείς. Συμβουλεύει κάθε Οδυσσέα μέσα μας να συλλάβει πως τα βιώματα κάθε πορείας, πάλης και αγώνα βαρύνουν περισσότερο , όχι ο τελικό σκοπός , όχι το τέρμα του επίμοχθου νόστου . Η Ιθάκη όχι, η Οδύσσεια ναι, αυτή άλλωστε πλουτίζει και αξιώνει τον Οδυσσέα Η Ιθάκη για την οποία ξεκινάει ο καθένας μας , όλο νοσταλγία , πόθο επανόδου στην μήτρα, με ζωντανές τις αισθήσεις , που πρέπει να ικανοποιούνται - όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά- και φυσικά μας προτρέπει να μη φοβόμαστε ,οι κίνδυνοι του ταξειδιού , - ο άγριος Ποσειδώνας, οι Λαιστρυγόνες - , -οι Κύκλωπες- θα είναι ανύπαρκτοι, αν δεν τους παράγουμε εμείς οι ίδιοι , αν η ψυχή μας δεν τους στήνει ομπρός μας . Τους κινδύνους φοβερούς τους κάνει η σκέψη μας , όταν την κρατούμε ψηλά, όταν τρέφουμε το σώμα μας και το πνεύμα μας με εκλεκτές συγκινήσεις , τίποτα δεν μπορεί να μας θίξει. Η Σωκράτεια αυτάρκεια , κατ’ εξοχήν Ελληνική αρετή, κάνει κι εδώ την εμφάνισή της. Το Οδυσσεϊκό ταξείδι κλείνει μέσα του την ανοιχτοσύνη της Ελληνικής φυλής από την εμφάνιση των Αχαιών στην μύτη της Βαλκανικής , τους παμμέγιστους εποικισμούς στην Μικρασία,στη Δύση,στις ακτές της Μεσογείου και στη Μαύρη θάλασσα ίσαμε με τον Μεγαλέξανδρο , τον διψαλέο εξερευνητή , που πάσχισε να γνωρίσει το παν του άγνωστου χώρου.
[1911] Τα επικίνδυνα[1912] Φιλέλλην[1912] Ηρώδης Αττικός[1912] Αλεξανδρινοί Βασιλείς[1912] Επέστρεφε[1912] Στην εκκλησία[1913] Πολύ σπανίως[1913] Οσο μπορείς[1913] Του μαγαζιού[1913] Επήγα[1914] Λυσίου γραμματικού τάφος[1914] Ευρίωνος τάφος[1914] Πολυέλαιος[1914] Μακρυά[1915] Σοφοί δε προσιόντων[1915] Ο Θεόδοτος[1915] Στου καφενείου την είσοδο[1915] Ομνύει[1915] Μια νύχτα[1915] Θάλασσα του πρωϊού[1915] Ζωγραφισμένα[1915] Οροφέρνης[1915] Η Μάχη της Μαγνησίας[1915] Μανουήλ Κομνηνός[1915] Η δυσαρέσκεια του ΣελευκίδουΑς τολμήσουμε τώρα να ζυγώσουμε, όπως χαρακτηριστικά λέει η Marguerite Yourcenar, στην περιοχή των καθαυτό προσωπικών ή φιλοσοφικών ποιημάτων . Ο Καβαφικός χώρος είναι ο χώρος της απουσίας ,η ποίηση γεμίζει το κενό του , όταν δεν κινεί τα ιστορικά του πρόσωπα , καταφεύγει στις προσωπικές φαντασιώσεις - τα ινδάλματα της ηδονής-. • Μια ευαισθησία διακρίνει την όλη ποίηση του Καβάφη . Ο άνθρωπος και οι γύρω του, η διάσταση του εαυτού του με τους άλλους . Το ανικανοποίητο της ανθρώπινης μοίρας , η ανώφελη έρευνα, ή παντοτινή αναζήτηση και η προσπάθεια της λύτρωσης . Μια πτυχή της Καβαφικής αγωνίας είναι
1916-1918
[1916] Οταν διεγείρονται[1916] Εν τη οδώ[1916] Ενώπιον του αγάλματος του Ενδυμίωνος[1917] Εν πόλει της Οσροηνής[1917] Πέρασμα[1917] Για τον Αμμόνη, που πέθανε 29 ετών, στα 610[1917] Ένας Θεός των[1917] Εν εσπέρα[1917] Ηδονή[1917] Γκρίζα[1917] Ιασή Τάφος[1917] Εν Τω Μηνί Αθύρ[1917] Ετσι πολύ ατένισα[1917] Ιγνατίου τάφος[1917] Μέρες του 1903[1917] Η προθήκη του καπνοπωλείου[1918] Καισαρίων[1918] Θυμήσου, σώμα...[1918] Λάνη τάφος[1918] Νόησις[1918] Η διορία του Νέρωνος[1918] Πρέσβεις απ' την Αλεξάνδρεια[1918] Αριστόβουλος[1918] Εις το επίνειον[1918] Αιμιλιανός Μονάη, Αλεξανδρεύς, 628-655 μ.Χ.[1918] Απ'τες εννιά[1918] Κάτω απ΄το σπίτι[1918] Το διπλανό τραπέζι
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΡΝ-ΑΠΟΛΕΙΠΕΙΝ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΝ
1919-1933
[1919] Ο ήλιος του απογεύματος[1919] Ίμενος[1919] Των Εβραίων (50 μ.Χ.)[1919] Να μείνει[1919] Δημητρίου Σωτήρος (162-150 π.Χ.)[1919] Του Πλοίου[1920] Είγε Ετελεύτα[1920] Νέοι της Σιδώνος (400 μ.Χ.)[1920] Για Νάρθουν-[1920] Ο Δαρείος[1920] Αννα Κομνηνή[1921] Βυζαντινός Άρχων, Εξόριστος, Στιχουργών[1921] Η Αρχή των[1921] Εύνοια του Αλεξάνδρου Βάλα[1921] Μελαγχολία του Ιάσονος Κλεάνδρου· ποιητού εν Κομμαγηνή· 595 μ.Χ.[1921] Ο Δημάρατος [1921] Εκόμισα εις την Τέχνη[1921] Από την σχολήν του περιωνύμου φιλοσόφου [1921] Τεχνουργός Κρατήρων[1922] Υπέρ της Αχαϊκής Συμπολιτείας πολεμήσαντες[1922] Προς τον Αντίοχον Επιφανή [1922] Σ' ένα βιβλίο παλιό-[1923] Εν απογνώσει [1923] Ο Ιουλιανός, ορών ολιγωρίαν [1923] Επιτύμβιον Αντιόχου, βασιλέως Κομμαγηνής [1923] Θέατρον της Σιδώνος (400 μ.Χ.) [1924] Ο Ιουλιανός εν Νικομηδεία [1924] Πριν τους αλλάξει ο Χρόνος [1924] Ηλθε για να διαβάσει[1924] Το 31 π.Χ. στην Αλεξάνδρεια [1924] Ο Ιωάννης Καντακουζηνός υπερισχύει [1925] Τέμεθος, Αντιοχεύς· 400 μ.Χ. [1925] Από υαλί χρωματιστό [1925] Το 25ον έτος του βίου του[1925] Εις Ιταλικήν παραλίαν[1925] Στο πληκτικό χωριό[1925] Απολλώνιος ο Τυανεύς εν Ρόδω [1926] Η αρρώστια του Κλείτου[1926] Εν δήμω της Μικράς Ασίας[1926] Ιερεύς του Σεραπίου[1926] Μέσα στα καπηλειά [1926] Μεγάλη συνοδεία εξ ιερέων και λαϊκών[1926] Σοφιστής απερχόμενος εκ Συρίας [1926] Ο Ιουλιανός και οι Αντιοχείς[1927] Αννα Δαλασσηνή[1927] Μέρες του 1896 [1927] Δύο νέοι, 23 έως 24 ετών[1927] Παλαιόθεν Ελληνίς [1927] Μέρες του 1901[1928] Ουκ έγνως[1928] Ένας νέος, της Τέχνης του Λόγου - στο 24ον έτος του[1928] Εν Σπάρτη[1928] Εικών εικοσιτριετούς νέου καμωμένη από φίλον του ομήλικα, ερασιτέχνην Ιθάκη Από την ταινία Καβάφης
[1928] Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.[1928] Ηγεμών εκ δυτικής Λιβύης[1928] Κίμων Λεάρχου, 22 ετών, σπουδαστής Ελληνικών γραμμάτων (εν Κυρήνη)[1928] Εν πορεία προς την Σινώπην[1928] Μέρες του 1909, '10, και '11 [1929] Μύρης· Αλεξάνδρεια του 340 μ.Χ.[1929] Αλέξανδρος Ιανναίος, και Αλεξάνδρα[1929] Ωραία λουλούδια και άσπρα ως ταίριαζαν πολύ[1929] Άγε, ω βασιλεύ Λακεδαιμονίων[1929] Στον ίδιο χώρο[1930] Ο καθρέπτης στην είσοδο[1930] Ρωτούσε για την ποιότητα [1930] Ας φρόντιζαν[1931] Κατά τες συνταγές αρχαίων Ελληνοσύρων μάγων[1931] Στα 200 π.Χ.[1932] Μέρες του 1908[1933] Εις τα περίχωρα της ΑντιοχείαςΑπολείπειν ο Θεός Αντώνιον - Άλκηστις Πρωτοψάλτη (1976)
Τα Ανέκδοτα (1877;-1923)
[1877;] [More happy thou, performing Member][1882] Leaving Therapia[1882;] Darkness and Shadows[1884;] Αν μ' Ηγάπας[1884;] Προς τας Κυρίας[1884;] Ο Βεϊζαδές προς την Ερωμένην του[1884] [Dunya Guzeli][1885] Όταν, φίλοι μου, αγαπούσα...[1885] Το Νιχώρι[1891] Αλληλουχία κατά τον Βωδελαίρον[1892] [Η Κόρη του Μενκερά][1892] «Nous n'osons plus chanter les roses»[1892] Ινδική Εικών[1892] Πελασγική Εικών[1892] Το Μετέπειτα[1892] Οι Μιμίαμβοι του Ηρώδου[1892] Κυανοί Οφθαλμοί[1893] [Οι Τέσσαρες Τοίχοι της Κάμαράς μου][1893] Έμπορος Αλεξανδρεύς[1893] Λαγίδου Φιλοξενία[1893] Εν τω Κοιμητηρίω[1893] Πριάμου Νυκτοπορία[1893] Επιτάφιον[1893] Θεατής Δυσαρεστημένος[1894] Όποιος Απέτυχε[1894] Το Πιόνι[1894] Τρόμος[1894] Στο Σπίτι της Ψυχής[1894] [Βροχή][1895] [La Jeunesse Blanche][1895] Γνωρίσματα[1895] Αιωνιότης[1896] Σύγχυσις[1896] Λήθη[1896] Σαλώμη[1896] Χαλδαϊκή Εικών[1896] Ο Ιουλιανός εν τοις Μυστηρίοις[1897] Η Τράπεζα του Μέλλοντος[1897] [Αδύνατα][1897] Πρόσθεσις[1897] Ανθοδέσμαι[1898] Λοεγκρίν[1898] Η Υποψία[1899;] Στρατηγού Θάνατος[1899] Η Επέμβασις των Θεών[1899] Ο Βασιλεύς Κλαύδιος[1899] Η Ναυμαχία[1900] Όταν ο Φύλαξ είδε το Φως[1900] Οι Εχθροί[1903] Τεχνητά Άνθη[1903;] Θεόφιλος Παλαιολόγος[1903;] Δυνάμωσις[1904] Ο Σεπτέμβρης του 1903[1904] Ο Δεκέμβρης του 1903[1904] Ο Γεννάρης του 1904[1904] Σταις Σκάλαις[1904] Στο Θέατρο[1906] Ποσειδωνιάται[1907] Το Τέλος του Αντωνίου[1908] 27 Ιουνίου 1906, 2 μ.μ.[1908] Κρυμμένα[1911] Έρωτος Άκουσμα[1913] «Τα δ' άλλα εν Άδου τοις κάτω μυθήσομαι»[1913] Έτσι[1914] Επάνοδος από την Ελλάδα[1914] Φυγάδες[1915] Κι ακούμπησα και πλάγιασα στες κλίνες των[1917] Μισή Ώρα[1917] Σπίτι με Κήπον[1917] Μεγάλη Εορτή στου Σωσιβίου[1917] Συμεών[1919] Ο Δεμένος Ώμος[1920] Νομίσματα[1921] Πάρθεν[1923] Απ'το ΣυρτάριΟ Αλέξανδρος Χατζής τραγουδά Καβάφη
Τα Αποκηρυγμένα (1886-1898)
[1886] Βακχικόν[1886] Ο Ποιητής και η Μούσα[1891] Κτίσται[1892] Λόγος και Σιγή[1892] Σαμ ελ Νεσίμ[1892] Αοιδός[1893] Vulnerant Omnes, Ultima Necat[1893] Καλός και Κακός Καιρός[1894] Τιμόλαος ο Συρακούσιος[1894] Η Ψήφος της Αθηνάς[1894] Το Καλαμάρι[1894] Φωναί Γλυκείαι[1895] Ελεγεία των Λουλουδιών[1895] Ώραι Μελαγχολίας[1896] Ο Οιδίπους[1896] Ωδή και Ελεγεία των Οδών[1896] Πλησίον Παραθύρου Ανοικτού[1896] Ένας Έρως[1896] Μνήμη[1897] Ο Θάνατος του Αυτοκράτορος Τακίτου[1897] Τα Δάκρυα των Αδελφών του Φαέθοντος [1897] Τα Βήματα των Ευμενίδων[1897] Η Αρχαία Τραγωδία[1897] Ο Οράτιος εν Αθήναις[1898] Φωνή απ' την Θάλασσα[1898] Οι Ταραντίνοι Διασκεδάζουν[1898] Η Κηδεία του ΣαρπηδόνοΟ Παλαμάς είπε πως οι ποιητές είναι δύο ειδών ζωγράφοι και φιλόσοφοι...... Ο Καβάφης είναι ποιητής που φιλοσοφεί και οι στοχασμοί του δεν γερνάνε . Αισθητικός, ιστορικός , ελεγειακός , διδακτικός, ο Καβάφης είναι ένας πολύ σύγχρονος ποιητής , Ελληνας μαζί και Ευρωπαίος , όταν μεταφράζεται κάνει αίσθηση σε όλα τα γεωργραφικά μήκη και πλάτη του πολιτισμένου κόσμου Η Ελλάδα έδωσε για άλλη μια φορά την φωνή της για να εκφρασθεί ποιητικά ο άνθρωπος, ο Αλεξανδρινός ποιητής από την πτωχική του κάμαρη της οδού Λειψίας αριθμός 4 στην Αλεξάνδρεια Αιγύπτου με ευαισθησία και μαστοριά συνομιλεί και θα συνομιλεί με ανθρώπους με ανησυχίες, ψυχικά αιτήματα κι ερωτηματικά, γιατί πολλά από τα δικά του ερωτήματα και προβλήματα είναι και δικά μας ερωτήματα και προβλήματα .
Το αφιέρωμα έγραψε η Ρόδι και το επιμελήθηκε ο καφετζής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου